Kanchanaburi

Vannacht redelijk goed geslapen; kamertemperatuur afgesteld op 28 graden en dat is dan goed te doen. Ja, kom daar in Januari in Nederland maar eens om. Buiten brand de kachel natuurlijk nog wat warmer. Veel geschetter van tropische vogels (Thaise vinken; iets anders weet ik ook niet te bedenken). Om negen uur zoals gewoonlijk aan tafel voor het ontbijt. Overdekt terras aan de oever van River Kwai; mooier kan haast niet. Temperatuur is al weer boven de dertig graden, dus ook vandaag geen sjaal en zeker geen handschoenen. We laten het ons goed smaken en doen het ontbijt op ons gemakkie.

We lopen naar de 2 kilometer verderop gelegen brug over de river Kwai, het voor ons Europeanen meest bekende stukje van de "dodenspoorweg". Deze had een totale lengte van 415 kilometer en was bedoeld als strategische toevoerweg voor het Japanse leger vanuit Birma richting India. In 1942 is men aan de bouw begonnen en in de herfst van 1943 werd de lijn opgeleverd. Volgens de eerste plannen van de Japanse ingenieurs zo lazen we in de beschrijving, zou de bouw voor dit traject vijf jaar in beslag gaan nemen. Het Japanse leger echter dreef zijn gevangenen zo bruut en onverbiddelijk op dat het traject al na 16 maanden voltooid was. Dat is mij van de geschiedenis lessen niet bijgebleven moet ik zeggen. Maar een mens vergeet wel eens wat. Buiten de ongeveer 30.000 geallieerde krijgsgevangenen werden ook nog eens 200-duizend Aziatische dwangarbeiders ingezet. Van beide groepen stierven er meer dan de helft aan ondervoeding, tropische ziektes, het harde werk en de martelingen door soldaten van het Japanse leger. Uiteindelijk heeft de spoorlijn amper 2 jaar dienst gedaan en werd de brug over de Kwai in 1945 door de Amerikanen door bombardementen buiten werking gesteld. Tegenwoordig ligt de brug ongeveer vier kilometer verder en lijkt niet op de originele, verwoestte brug. 

Dan nemen we een "longtail-boot" richting JEATH-museum. Ligt aan de andere kant van de stad. De wandeling is ons bij deze temperatuur wel een beetje te gortig, vandaar! JEATH staat voor: Japan, Engeland, Australië, Thailand en Holland; waar voornamelijk de krijgsgevangenen vandaan kwamen die aan de spoorlijn hebben gewerkt. Museum is geen hoogstandje. Het merendeel zijn foto's, tekeningen en krantenknipsels en die zijn ondergebracht in een nagebouwde woonbarak uit bamboe. In een tweede barak zijn verschillende dingen te zien zoals pistolen, messen, helmen en dergelijke.

Met de boot weer terug naar het hotel. De schipper heeft het gas er goed op. Klapperend over het water zijn we in "no-time" bij ons Guesthouse en worden we keurig aan de achterzijde van het complex aan wal gezet. In de kleine en zeer smalle boot hangt een IZISU Turbo motor; 3000 CC en 120 PK. Geweldige ervaring. Deze bootjes zie je hier in grote aantallen. Niet goed (milieu) wel leuk!

Dan starten we onze rijdende koelkast (Honda SUV met airco) en rijden naar de Hell-fire Pass. Meest beruchte stukje tijdens de bouw van de dodenspoorweg. Maken een wandeling over het traject. Zijn een aantal herinneringsplekken ingericht op de 3 kilometer lange trail. Pittige wandeling met nogal wat hoogte verschillen, zeker bij deze temperaturen, maar voor ons cultuur-snuivers "een eitje" (maar nu lieg ik een beetje).

Tegen 17.30 uur zijn we weer "thuis" en vleien ons neder op het terras aan de oever van de rivier en bestellen een heerlijk helder flesje koud bier. Dat hebben we zeker wel verdiend vinden we zelf. Uit eten doen we bij de Thai! Dit keer een vegetarische variant. Smaakt voortreffelijk. Vroeg de kooi in. Trouwens onze bedden zijn zo hard als een plaat beton en dat is wel effen wennen, zeker op onze leeftijd met die broze botjes en die aan verslapping onderhavige spiermassa! Guten Nacht Freunde!