Etappe 12

De laatste paar honderd kilometer richting Dushanbe verlopen redelijk vlot. Zijn nog wel een paar lastige passages over smalle weggedeelten met overhangende rotsen, maar er is weinig verkeer. Blijft oppassen. Af en toe zie je goed wat de natuur hier kan aanrichten. Aardverschuivingen en grote ladingen losse stenen blokkeren soms een groot gedeelte van de weg. 

Dushanbe is weer eens een grote stad. Ook hier een overdaad aan luxe gebouwen en zelfs een ware promenade met grote bomen. Natuurlijk allemaal gesitueerd rondom de regeringsgebouwen. Dat houdt ook in dat er veel politie en soldaten op de been zijn die wel erg nadrukkelijk de sfeer in het straatbeeld bepalen. We besteden niet veel aandacht aan de stad. 's-Avonds na het eten maken we als een stel echte bejaarden nog even een ommetje. Lucca heeft lekker gepoept op het grasveldje voor het parlementsgebouw. Na goed om ons heen te hebben gekeken, besloten we deze "gift" niet op te ruimen en als dank voor het aangenaam verpozen te laten voor wat het is.

De rit brengt ons de volgende dag naar de grens met Oezbekistan en loopt door bergachtig gebied. Daarmee kiezen we automatisch ook voor de Anzob-tunnel, of wel: "tunnel des doods". Een buis van zo'n slordige 5 kilometer, twee niet gemarkeerde smalle rijbanen, slecht tot zeer slecht wegdek, af en toe zeer spaarzaam verlicht en een ventilatiesysteem ontbreekt. Wanneer je hier pech krijgt ben je voor je ademhaling aangewezen op de dikke mist, veroorzaakt door de uitlaatgassen. 

Grenspassage is met een paar uurtjes achter de rug. Stelt op zich niet zo veel voor, maar vooral aan de Oezbeekse kant zijn ze erg onhandig en bureaucratisch. Visumplicht is nog maar een paar maanden geleden afgeschaft, alleen zijn alle processen daar nog niet mee in lijn gebracht. Vriendelijkheid is prima in orde, en dat maakt het draaglijk.

Oezbekistan is berucht om zijn wegennet. Nauwelijks goede wegen op de kaart aan te wijzen. Wel positief is dat bijna alle auto's hier op gas rijden en dat scheelt aanmerkelijk in de vervuiling. Wij kiezen voor een route die naar verluidt goed is. Weggedrag van collega weggebruikers is net als de kwaliteit van het wegdek dramatisch. Kamikaze-stijl zou ik het willen noemen. Je kunt de hele dag "technische hoogstandjes" bekijken. Inhalen bijvoorbeeld doe je pas als het feitelijk niet meer kan, en soms kan het ook met twee auto's naast elkaar. Recht van de sterkste. Blijkbaar houdt iedereen hier rekening mee want we zien relatief weinig ongelukken. Auto's zijn hier bijna allemaal import en ik schat de gemiddelde leeftijd op "rijp voor de sloop".

In Samarqant rijden we naar Guesthouse Bahodir. Ook weer zo'n pleisterplaats voor Azië-gangers. Ligt pontificaal in hartje oude stad en je kunt er fijn onder de bomen parkeren. Om er te komen moeten we door een nauwe steeg (1-richtingsverkeer) vanaf de verboden kant er in rijden. Nou dat hebben we geweten. Mijn rug is nog nat van het zweet, maar met halsbrekende toeren hebben we gevels, spiegels en de lak van tegemoetkomende auto's weten te sparen. Niemand werd boos, en iedereen werkte mee om de situatie op te lossen. Voor de terugweg over een paar dagen maak ik me vooralsnog geen zorgen. Zien we dan wel weer.

In Tadzjikistan voelde ik me net Prins Bernhard, maar na enkele uren in Samarqant te hebben rondgelopen weet ik bijna zeker dat ik hem ben! Kost me misschien een paar extra sessies bij de psychiater, maar dat moet dan maar. Om de haverklap worden we aangeklampt en moeten we op de foto (selffie's in nieuw Nederlands). 

De stad is een cultureel hoogstandje wat de Islamitische architectuur betreft. Prachtige complexen. Een aantal zullen we zeker bezoeken. Toeristen zie je hier ook in voldoende mate. Komen vooral voor deze architectuur in een drietal niet zo ver uit elkaar liggende steden. 

Ook maar weer eens lekker lang en warm onder de douche gestaan. Het Guesthouse biedt  ons deze luxe in een werkelijk aftandse badkamer. We slapen gewoon in ons eigen hotelletje, maar ontbijten in Bahodir, ook wel eens lekker. De medewerkers verzorgen ook hier onze was (en dat werd weer tijd ook!). Vanavond uit eten in de stad. Moet hier zeker gaan lukken al zal het niet snel voldoen aan onze Europese maatstaven. Zeker zal de menukaart meer te bieden hebben dan soep met brood, en dat is al heel wat.

Ontmoeten bij de camper o.a. een Afghaans gezin. Zijn hier op vakantie en komen uit Kabul. De vader van de familie is erg geïnteresseerd in de camper en is er niet uit te slaan. Gerty legt hem alles haarfijn uit. Spreken inclusief de kids prima Engels en dat maakt communicatie er weer eens een stuk eenvoudiger op. Op mijn vraag of het leven in Kabul draaglijk is krijg ik een simpel en doeltreffend antwoord: "Prima te doen, maar je moet wel uitkijken". Nou, dat is in Enschede ook zo, voor je het weet struikel je over een losse stoeptegel!!!

De route naar het oosten van Oezbekistan laten we schieten. Daarmee missen we wel een paar highlights, maar we hebben weer zin aan vrijheid om ons heen. Bovendien gaat het grootste deel van de route door woestijnlandschap in combinatie met zeer slechte wegen en temperaturen tussen de 40 en 45 graden. Misschien wel jammer dat we daarmee ook het ritje over de bodem van de Aral-zee moeten laten voor wat het is, maar tenslotte kunnen we toch niet alles zien.

Grenspassage naar Kazachstan verloopt moeizaam. Men is streng en zeer punctueel. Hebben er waarschijnlijk een lange, stoffige en zeer warme dag op zitten en daar lijken we een beetje het slachtoffer van te zijn geworden. Drugshond doorzoekt de camper maar wordt steeds afgeleid door de geurtjes van Lucca. Ook het hondenpaspoort wordt minutieus gecontroleerd. Dan wurmen we ons tussen een woud van vrachtwagens door naar de laatste "barrière". Een laatste grenspaal moet nog open worden gedaan. De diender opent eerst mijn portier en gaat zo een beetje uit het zicht van collega's staan. Hij gebaart dat er geld in het paspoort gelegd moet worden als we verder willen. Volgens mij heeft de man een knik in z'n gewei. Alle papieren zijn al gestempeld, dus hij kan ons helemaal niets meer maken. Hebben de ambtelijke mafkezen al genoeg gesponsord en deze kunnen we lekker makkelijk aftroeven. Sacherijnig opent hij tenslotte de poort naar onze vrijheid!

Dan nog even geld wisselen op de zwarte markt, en eindelijk zijn we weer in de gelegenheid een autoverzekering voor de komende weken af te sluiten.  Is toch weer een beter gevoel. Dan tuffen Jet & Jul de prairie van Kazachstan weer op.

We stomen bijna letterlijk op naar het Noordwesten. De M32 is onze drager, en is in feite de grote transportader van Kazachstan. Over het algemeen goed te berijden. We zullen de komende dagen wat kilometers gaan vreten en zullen van deze route zo'n 1500 kilometer meepakken, dwars door de grootste steppe van onze aardbol. Eindeloos, niet te filmen. Kaarsrechte wegen; af en toe een bochtje om de chauffeurs ook wat werk te bezorgen. 

Temperatuur schommelt al een paar dagen rond de 40 graden. Dieren lijken schaduwplekjes te zoeken die er niet zijn. Zon is af en toe een ware kwelgeest voor mens en dier. Je zult met dit weer maar zwak ziek en misselijk zijn. Nou, dat is wat er met Gerty gebeurde. Heftige buikklachten en misselijk van hier tot ginder. Ook nog te lamlendig om de ene voet voor de andere te zetten. Waarschijnlijk een infectie opgelopen. "Shit happens", zou ik zeggen. Maar zien dat we haar weer zo snel mogelijk in de benen krijgen. Soms denken we wel eens dat ons dit nog niet eerder is overkomen. Slagmaals zien we dat locals in de gootjes in de straat, waar water door heen gejast wordt, staan af te wassen of zich zelf staan "op te frissen". Kan niet altijd gezond zijn, maar ja: ik ben ook maar een leek.

Ons eigen drinkwater komt vooral uit plasticflessen die letterlijk op elke hoek van de prairie te koop zijn. 5-literfles kost zo'n 0,40 Eurocent. Een hele investering maar als het om je gezondheid gaat is deze opoffering goed besteed. De tank in de auto wordt vaak gevuld met bronwater of uit waterputten, soms uit een bergstroompje. We voegen dan een snuifje micropur toe en dan moet (aldus de bijsluiter) binnen 2 uur 99,5% van het gespuis dood zijn. Tot nu toe werkt het. Dit water is uitsluitend bedoeld om te koken, te douchen en af te wassen.

Pelleboer zou weinig moeite hoeven te doen om het weer hier te voorspellen. Het is hier elke dag zo'n beetje het zelfde. Enige wat overblijft is het verzinnen van de "spreuk van de dag". Nou die hebben we al voor hem klaar gezet: Dames ook vandaag een etterig heet zonnetje, pas goed op anders verbrand je balkonnetje", en: "heren draag met dit weer een hoed of een pet, anders krult het vel je van de plet". 

We hopen zondag/maandag de grens met Rusland te bereiken. Dan zakken we weer af naar het zuiden en wacht de Kaukasus op familie doorsnee met hond. Overigens: met Gerty gaat het na drie dagen al weer wat beter!!