Etappe 11

We keren Osh de rug toe. Tegen 10 uur in de ochtend is de stad al weer veranderd in een sauna. Wat volgt is de aanloop naar de Pamir. Voor ons start de beroemde route eerst bij Sary-Tash. Van oudsher is het deels een militaire route en voert ons hoog door de bergen en door een éénmalig landschap. 

Om Sary-Tash te bereiken trekken we de bus over de eerste pas van "slechts" 3580 meter. Dan dalen we een klein stukje en bereiken we de eerste hoogvlakte waar het armoedig aandoende dorp is gelegen. Tijd lijkt hier te hebben stilgestaan. Het zijn vooral kleine boeren en herders die het dorp bevolken. Er is een tankstation en een kruidenier, waar je ook prikkeldraad en patronen kunt inslaan. Mogen beiden geen naam hebben en als je niet goed oplet ben je er al voorbij. Beide "ondernemingen" fungeren ook als wisselkantoor. Alle portemonees worden op de kop gezet en uiteindelijk kunnen we redelijke hoeveelheid SOM inslaan.

De grenspost van Kyrgistan ligt aan de voet van de Kizil-pas. Zou een appeltje-eitje moeten zijn, maar daar denken de beide grensbewakers totaal anders over. In onze papieren denken ze een fout te hebben gevonden. Document is overigens door hun eigen collega's opgesteld, maar toch! We moeten boete betalen. Bedrag verandert per minuut. Schommelt tussen de 50 en 380 US-dollar. Er wordt (zogenaamd?) gebeld met Osh. Dan weer een half uurtje wachten, dan weer overleggen over hoe verder. Uiteindelijk doen ze ons het voorstel dat zij de boeten in Osh voor ons zullen betalen als wij hun het geld geven. Volgens hun is dat voor ons véél voordeliger. We hoeven immers niet weer terug te rijden naar Osh. Uiteindelijk kopen we alles af voor 200 US-dollar, natuurlijk is een bon er niet bij. Stelletje ......... !

Boven op de top van de Kizil ligt de grenspaal van Tadzjikistan op ons te wachten. We handelen de noodzakelijke administratie af en betalen de ons bekende belastingen. Ook hier geen autoverzekering. Wordt net als in KZ niet gedaan vanwege de hoge kosten. Voor ons niet te begrijpen, maar zo werkt dat nu eenmaal. Na een uurtje is alles geregeld en mogen we verder.

Over de Pamir wordt altijd lovend geschreven en gesproken. Dat is volkomen terrecht, dat laten de eerste kilometers wel zien. Unieke landschappen. De wegen zijn matig tot extreem slecht. Maar dat wisten we vooraf. We slaan ons bivak op ergens op een hoogte van 4250 meter. Ademhaling gaat wat achteruit (leeftijd denken we), maar we voelen ons jong en je wilt wat! De eerste klim was erg lastig; veel rollend grind, dikke hobbels en diepe geulen. De auto levert op deze hoogte fors aan vermogen in en heeft de rest van de power zeker nodig om de klim te maken. Het is droog weer, bij regen is dit denk ik meer een glibberpartij als een "leuk" ritje de berg op.

Karakol is ook één van onze halte-plaatsen. Dorp ligt aan het gelijknamige meer. Fantastisch hier te mogen staan. In het dorp is een waterpomp waar we bijtanken. Mespuntje micropur erbij en we hebben onze gezondheid ook weer gewaarborgd. Blijven hier een dagje. Uitrusten, aanpassen en een beetje rondbanjeren. Volgende etappe gaat over de Akbaital-pas, die met een hoogte van 4650 meter een aardige uitdaging is. Uitzicht is en blijft onbeschrijflijk mooi en de rit hoort niet voor niets thuis in het rijtje "mooiste routes van de wereld". Af en toe zijn er ook stukken die prima te rijden zijn. We zullen tijdens de hele rit van zo'n slordige 1000 kilometer dagelijks enkele auto's (jeeps) en een handvol fietsers tegen komen, voor de rest alleen maar eenzaamheid. Respect voor de fietsers, die zich af en toe voor behoorlijke uitdagingen geplaatst zien.

Onderweg naar het stadje Murgob, staat een boerenvrouw ons te wenken. We besluiten op deze uitnodiging in te gaan. We rijden de stoffige "oprijlaan" op naar het "complex" en komen uiteindelijk uit bij het uit leem opgetrokken huisje. We krijgen thee en brood aangeboden en proberen zo goed en zo kwaad als het gaat te communiceren. Gelukkig is de thee gewone dark-tea en geen boter-thee want dat laatste is niet te zuipen (sorry, maar ander woord is er niet voor). Ondertussen bakt de vrouw des huizes brood in de oven die gestookt wordt op gedroogde koeienvla. Leuk tussendoortje.

Onderweg nog even diesel tanken. Kan zo'n kleine 30 liter gebruiken, maar de heren uit de petrochemische sector zijn zo goed opgeleid dat ze 40 liter in de tank weten te proppen (tenminste als ik het display van hun telefoontje mag geloven). Diesel is diesel, handel is handel!

We besluiten een extra lus van zo'n 140 kilometer te maken. Bij reizigers staat deze omweg bekend als de Wahkan-korridor. Om die lus te bereiken moeten we een piste beslechten over de Khargan-pas. Zo'n 30 km waar we een halve dag voor nodig hebben. We ploeteren ons voort over keien en door gaten. Sommige gaten kun je wel een dolfijn in laten rondzwemmen; andere gaten zouden als vijver in de tuin niet misstaan. Ik overdrijf niet, dat snappen jullie zeker wel!!. Ook hier treffen we een tweetal dappere fietsers die zich letterlijk omhoog vechten. Respect. Uiteindelijk bereiken we het checkpoint en zullen we de komende dagen door een prachtig landschap rijden. De rivier Pamir vormt hier de grens tussen Tadzjikistan en Afghanistan. 

Rollend grind, stenen, zand, leem en veel stof. Daar tegenover staat het prachtige dekor waar we in mogen rondrijden. Hele stukken zijn singletrack, en als er dan een tegenligger zich aandient is het passen en meten. Uiteindelijk doen we de Pamir in zo'n 9 dagen. 

Bij Ishkoshim is een brug over de Pamir gebouwd. Elke zaterdag is aan de overkant een Afghaanse markt. Onder het motto "nu we hier toch zijn" besluiten we er een kijkje te nemen. Passage van de grens is eenvoudig maar strikt. Leuk om gedaan te hebben.

Onderweg treffen we nog een duits stel in een dikke MAN-truck, omgebouwd tot camper. Zijn al een slodige 7 jaar onderweg. Eevn een praatje en dan gaat de rit weer verder. Ook nog twee duitse jongelui ontmoet in een Landrover en daar zie ik nog steeds Duitsers liever niet mee rijden. Langs de weg worden we vaak door mensen toegezwaaid. Voel me net Prins Bernhard. Moet ik niet tegen mijn psychiater vertellen want die zal wel denken: "ja, ja, daar heb ik er nog meer van in mijn kaartenbakje". 

De auto heeft aan de onderkant wat lichte schade opgelopen. Niets om ongerust over te worden en we hebben e.e.a provisorisch kunnen herstellen. Soms helpt goed opletten ook niet meer. We naderen inmiddels Khourug, een wat grotere stad en daarna zou de weg volgens mijn boekje een stuk beter worden. Niets is minder waar en we rijden 10 uur. Afgelegde afstand 121 km precies. Landschappelijk blijft alles dik in orde. 

De afstand naar de overkant is soms slechts 75 meter. Kinderen zwaaien en roepen wat. Verstaan doen we ze zo-wie-zo niet maar ook de voortdenderende rivier maakt elkaar verstaan onmogelijk. De rivier heeft de hele weg de kleur van vloeibare cement. Het is net een op hol geslagen betonmolen van de Twentse Beton Centrale. 

Gisteravond bereikten we vlak voor donker een "truckerstop". We kunnen bijtanken uit een olievat en eten in het "restaurant". Alles is primitief en nog net zo als in vroegere tijden. Een bijrijder van een truck spreekt wat engels en helpt ons door het keuze menu. Niet veel meer te kiezen dan soep met brood of brood met soep. Na afloop vraagt de uitbaatster of we een "amulet" willen hebben. Blijkt een omelet te zijn. Nou, dat gaat er nog wel bij in. Lekker vet, maar het  smaakt. We rekenen 4 Euro af (inclusief fooi).