Etappe 14

Het folklore-festival viel zeker niet tegen en ontsteeg het volksdansen wat we vooraf in gedachten hadden. De muziek had een hoog Aziatisch gehalte en dat past niet goed in mijn oortjes. Op de een of andere manier wringt dat en klotsen de tonen tussen mijn trommelvlies en het hamer en aanbeeld heen en weer. Na een uurtje hielden we het dan ook maar voor gezien. 

Stom, stom, stom! Ik heb er geen andere woorden voor. In Kalmukkië nog zo goed opgelet en de KPM'ers (Kalmukse Politie Mannetjes) geen enkele aanleiding gegeven ons aan te houden, gebeurt het toch nog! Ze zijn berucht onder de reizigers. Letterlijk op de valreep; nog geen 100 meter verwijdert van de grens naar de volgende deelrepubliek staat nog een politie-controlepost. Volgen keurig de aanwijzingen op: Maximale snelheid 70, 50, 30 en 20 km/p.u. Dan de laatste paar meter nog maximaal 5 km/p.u en ook dat gaat goed. Dan een niet te missen bordje met STOP en dat negeren we en laten de bus met de poot op de rem vlak voor meneer agent tot stilstand komen. 

Ik mag uitstappen en mijn papieren worden dankbaar in beslag genomen. Mee naar kantoor. Met een grijns op zijn gezicht maakt de ambtenaar mij duidelijk dat er geld op tafel moet komen anders krijg ik de papieren niet terug. Ik leg uiteindelijk een "mager"briefje van 1000 Roebel op tafel en met een grijs op zijn gezicht steekt hij het geld in zijn zak en geeft mij de papieren terug. Als ik vraag om een kwitantie begint hij hard te lachen en geeft me joviaal een hand en neemt afscheid.

Op dinsdag bereiken we de grens met Georgië. Het laatste stukje Kaukasus is een soort corridor; een smalle doorgang over een militaire weg richting Tbilisi. Er omheen liggen wat vage gebieden waar we niet echt welkom en/of veilig zijn. Veel politie en militairen op de been en om de haverklap controles. 

Aan de Russische grens is het onmeunig druk. Gaat er rommelig en chaotisch aan toe. Het bureaucratische gehannes staat het aanbod van verkeer volledig in de weg. Onze papieren zijn niet in orde. Het declaratieformulier wat bij de auto hoort kunnen we niet overleggen. Is bij het verlaten van Kazachstan ingenomen. We wisten dat dat niet klopte, maar dat was niet aan de beambten duidelijk te maken. Alles in keurig Engels uitgelegd, maar als de ontvanger dat niet verstaat schiet je er weinig mee op. Uiteindelijk komt de hoogste baas er bij en dan hebben we een beetje geluk.  De man heeft blijkbaar niet veel zin aan nog meer drukte aan zijn hoofd en geeft de douaneman de opdracht e.e.a. pragmatisch op te lossen en ons door de grenspost te loodsen. Ik ga steeds meer van die Russen houden!

We zijn nog geen halve dag in Georgië en hebben dan al meer toeristen gezien als in de afgelopen maanden bij elkaar. Das wel weer wennen. Staan op een open veldje net buiten één van de eerste dorpjes die we tegen komen samen met nog een 10-tal campers uit …… Nederland. Volgende morgen maar weer snel vertrekken dachten we. Hier hebben we nog geen zin aan.

Eén van de volgende avonden parkeren we de bus nabij een klooster ergens in de bergen. Van die kloosters hebben ze er hier verschrikkelijk veel; achter elke bocht duikt wel weer zo'n ding op, zo lijkt het. Nou, uit nieuwsgierigheid toch maar even een bezoekje gebracht aan de "vader" des huizes. Ik wordt bijna gretig ontvangen en krijg subiet een rondleiding door het kleine complex. Van de uitleg begrijp ik zo ongeveer geen jota, maar dat mag de pret niet drukken. Ik doneer nog een handvol Lari voor de verdere restauratie van het klooster en neem afscheid. Moest nog wel een kaarsje van hem opsteken, of ik wilde of niet. Nou ben ik niet zo van het opsteken van kaarsjes (ja, aan tafel bij een lekker etentje misschien) maar ik wil het feestje hier niet bederven en steek er eentje aan. 

De volgende ochtend worden we door "vader" volgestouwd met tomaten, augurken, komkommer, appels en peren. Als klap op de vuurpijl ook nog een pot honing; alles "hausgemacht". Ja, daar krijgt Hermenneke bijna de tranen van in zijn ogen (Bijna!). Dan stuwen onze PK's ons de bergen in. Het zou een dag worden met veel gezoek en steeds niet uitkomen waar we terecht hadden willen komen. Zal wel aan het kaartmateriaal hebben gelegen. 

Onderweg is al goed te zien dat de sleet in de natuur zijn intrede gedaan heeft. Hier en daar beginnen de herfstkleuren de overhand te krijgen. Voor een deel misschien ook wel te wijten aan de lange warme zomer, maar toch. De herfst is ook hier in aantocht, dat is duidelijk. We stoppen in een dorpje met de naam Margani. Werkelijk zo ongeveer aan het einde van de wereld. Dan staan we ineens voor een schitterend hotel. Wij direct vragen of er ook een restaurant bij hoort en het antwoord is gelukkig ja. Het eten voor deze avond is dus ook geregeld. Heerlijk op een terras met een prachtig uitzicht over de heuvels onze warme prak gegeten. Natuurlijk met daarbij overheerlijke wijn.

Ik zei het al; rondhobbelen in Georgië betekent ook dat je, of je wilt of niet, een groot aantal kerken en kloosters tegenkomt. Dus zullen we er een aantal bezoeken. We zoeken ons de mooiste of de meest voor de hand liggende uit. In de meeste hangen ook de nodige iconen, maar het zijn bijna allemaal goedkope repro's die je op elke hoek van de straat voor een habbekrats kunt kopen. Dus meenemen heeft nauwelijks zin. Wel zijn er hier en daar fraaie fresco's te bewonderen maar die laten zich weer niet zo maar meenemen. 

Op een fraaie vrijdagavond staan we ergens onderaan een kloostercomplex voor de nacht geparkeerd. Komt er een Georgiër op ons af en nodigt ons in het Nederlands uit even aan te schuiven. Blijkt een autohandelaar te zijn die geregeld een "Fordje" uit Nederland oppikt.Hij zat er met familie en vrienden even verderop uitgebreid te BBQ'en. Had ons Nederlandse kentekenplaatje gezien, vandaar. Nee zeggen bleek geen optie en voor we er erg in hadden werden we in het gezelschap opgenomen. Het Nederlands, Duits, Engels en Georgisch werd lekker door elkaar gehutseld, maar we kwamen er wel uit. Ik denk in ieder geval dat iedereen denkt de ander steeds te hebben begrepen. En ……… ik heb er weer een broer bij, Weet alleen niet meer hoe die heet.

Het mooie van solo-reizen is dat je steeds mensen ontmoet. Tot nu toe zijn dat er tientallen geweest. Vaak is het vanuit een stukje nieuwsgierigheid, soms omdat ze denken dat je wel hulp nodig zult hebben. Het aantal meloenen, tomaten en augurken die ons zijn aangeboden zijn genoeg om een heel peloton te voeden. Geweldig. Vanmiddag hebben we bijvoorbeeld diesel getankt. Na het afrekenen vroeg de pompbediende nog even te wachten en kwam even later weer terug en gaf ons beiden een flesje vruchtensap voor onderweg. 

Zitten nu in Armenië. Het weer is even een paar dagen wat minder. Regenachtig en koud!!!! Vanavond de kachel maar weer eens laten branden.