Etappe 13

Na dagen over de eindeloze steppe van Kazachstan te hebben gezwalkt (grootste steppe van deze aarde) strijken we neer in Uralsk. Opfrissen, water tanken. De harde wind heeft aardig wat steppezand in onze camper geblazen. Dringt door alle kieren en gaten naar binnen. Er is geen lade of kastje waar geen steppezand is binnengedrongen. 

In Rusland kennen ze geen Prins Bernhard, dus voor mij is er vanaf nu weer een rol van een gewone doorsnee man weggelegd. We doen het de eerste dagen hier in Rusland lekker rustig aan. De 250 kilometer vanaf de grens tot aan Saratov beslechten we in een dag of drie en dat ligt zeker niet alleen aan het slechte wegdek. Lekker lezen, luieren en wandelen met Lucca. Wat Rusland betreft rest ons een route door de Kaukasus. Even goed plannen, want een aantal routes hebben "littekens". 

Gerty is trouwen weer geheel in haar oude doen. Hebben haar volgegoten met capsules imodium en daar bovenop haar nog een wagonlading bananen laten eten. Zo kan ze er weer een poosje tegen. 

We maken een grote boog om de stad Volgograd en gaan vooral in zuidelijke richting. Verlaten af en toe de "rode" wegen en schakelen dan over op de kleur "geel". Het provinciale landschap en de rust die dat met zich mee brengt vinden we heerlijk. Moeten we af en toe lelijk bekopen omdat deze wegen vaak ook minder goed zijn. 

De zon laat zich vandaag wat minder vaak zien en daar maken donkere wolken direct misbruik van. Harde wind en een temperatuur die nog maar amper de 17 graden haalt. Een schril contrast met de afgelopen periode, maar hoe ik de thermometer ook uitricht, meer is er niet van te bakken. Ja, ik zou het op kunnen voeren naar 37,5 graden, maar dan is er geen sprake meer van een buitentemperatuur. 

Als we 's-morgens wakker worden zijn de boeren hier al lang uit de veren. Ergens staan een vader en zoon meloenen op een aanhanger te pakken. Gerty krijgt er prompt drie in haar handen gedrukt. Als we later er nog even langs rijden om nog eens extra "dank-je-wel" te zeggen worden we, of we willen of niet, ook nog eens eigenaar van meloen nr.4 met een eigen gewicht van zeker 2.5 kilo. 

Op weg naar Astrakhan zetten we ons busje op de oever van de Wolga. Mooi stekkie! We stonden stil en te dubben of we de zandweg naar links of naar rechts zouden inslaan. Dan verschijnt tomatenboer Timo in zijn Lada uit 1683 en helpt ons een keuze maken. Wij nemen zijn aanrader over en rijden naar de oever. De volgende morgen treffen we Timo op zijn "landje" en natuurlijk worden we overladen met tomaten. Al die meloenen en tomaten, hoe krijgen we ze op. Allemaal goed bedoeld, dat zeker. 

We hebben ons nog maar net goed en wel langs de oever geïnstalleerd als er plots een tweetal politiemannen arriveren. Misschien wel door Timo op ons afgestuurd? Zou Timo van de KGB zijn? De tomaten straks eerst controleren op microfoontjes? Of ben ik een beetje paranoia aan het worden. Bespreek ik later wel met mijn psychiater! Alle papieren worden nagekeken en alle nummers die er op te vinden zijn in het grote boek van oom agent geschreven.

Inmiddels is het zondag 1 september en zie ik op mijn scherm dat FCT keurig 3 punten heeft gepakt. Doet me deugt! We zijn in de autonome Republiek Kalmukkië. Maakt natuurlijk deel uit van de Russische Federatie en heeft een zeer dubieuze status. President Trisan is inmiddels verdwenen, maar heeft het land als een maffia-baas geleid en geplunderd. In de schaakwereld overigens geen onbekende. In zijn periode was schaken op alle scholen een verplicht vak. Het land is niets meer en niets minder dan één grote steppe en straatarm. Groot deel van de beroepsbevolking werkt in overheidsdienst en de rest kweekt steppegras of iets dergelijks.

Staan in de hoofdstad Elista bij hotel Lotus. De naam houdt mogelijk verband met de waspoeder die ruimschoots aan onze was wordt toegevoegd. Voor 200 Roebeltjes wordt alle was voor ons gedaan. Dat wordt vannacht weer slapen in een bed dat naar zeep stinkt. Krijgen we er wel weer vanaf; geef mij een paar dagen de tijd! We hebben daar Nicolai ontmoet, althans aan de overzijde van de straat waar het hotel is gevestigd. Op het terrein van een gebouw hebben we onze bus geparkeerd. Hij bezet daar een kantoorruimte en bestiert de handel en wandel van een folklore-groep. Van daar uit regelt hij ook een internationaal festival dat uitgerekend vanavond plaats heeft. Dus ons programma voor vanavond staat al vast. Maar eerst gaan we in het restaurant van het hotel eten. Zal mij benieuwen wat we voorgeschoteld gaan krijgen.