La Alberca

28-4: Nou, en toen wilden we graag een stukje buitenshuis eten. Staan in een stadje wat verder geen naam mag hebben. Wel wat winkels en een even zo groot aantal cafés maar een restaurant konden we zo snel niet vinden. Na wat gevraag (daar hebben wij onze handen en voeten voor gekregen) worden we door verwezen naar een café waar ook een drietal gedekte tafeltjes staan. Wederom in de internationale taal van de "handen en voeten" wordt het ons duidelijk dat we nog zeker anderhalf uur te vroeg zijn voor de warme hap. Bovendien is de kaart maar beperkt van omvang. We doden de tijd met een paar glaasjes wijn. Uiteindelijk eten we een overheerlijke pizza "hausgemacht" zal ik maar zeggen.

De zaterdag is een koude dag; thermometer haalt amper de 10 Gr. Doel vandaag is de "Sierra de la Pena de Francia", een hele mond vol, maar na een beetje oefenen kun je het in één keer uitspreken.

Prachtige bergketens. Smalle wegen kronkelen door pittoreske olijf- en amandelgaarden en bijzondere dorpjes met houten en natuurstenen huisjes. La Alberca, daar blijven we staan; dat heeft de tijd hier ook heel lang gedaan. Middeleeuws ziet het er hier uit. We waren hier een paar jaar geleden ook al eens. 

Oh ja, wat internet betreft heb je hier in Spanje het nakijken. Niet te filmen hoe traag de verbindingen zijn. Ook middeleeuws. Volgende week koop ik postduiven, misschien gaat dat wat sneller.