Etappe 6

Zitten alweer een volle week in Kazachstan, dat overigens voor een deel gewoon in ons Europaatje ligt. Wist ik niet. Steppe, steppe, steppe, dan woestijn en nu weer steppelandschap. Heet; dat zeker. Afgelopen dagen viel het mee met 32 tot 36 graden maar uitschieters zoals vandaag van 42 Graden doen de voetjes van Lucca bijna in het asfalt verdwijnen.

Maar eerst weer even terug naar waar we waren gebleven. Het Russische  Astrakhan is weer eens een stad die een verzorgde indruk maakt. Down-town is het groen keurig onderhouden, straten zijn schoon en ook zien we weer eens wat mooiere bebouwing. Volgens Gerty en haar reisboek is er ook eindelijk weer een Kremlin te bewonderen. Warme dag; asfalt voelt als een bakplaat dat net de oven heeft verlaten. Staan lekker weg-geparkeerd onder een dikke loofboom. Samen met Lucca wagen we de warme wandeling naar het Kremlin. Bij een schaduwrijk grasveld geeft Lucca de pijp aan Maarten en ploft languit op het frisse gras. Met geen stok meer vooruit te branden!. Cultureel wangedrag van onze viervoeter. Dus wij om beurten het Kremlin bekijken.

Zondag vroeg op. We willen zo snel mogelijk de grens oversteken. Controles verlopen vlotjes. Aan beide kanten van de grens alleen maar vriendelijke en hulpvaardige mensen. Binnen een uur hebben we RUS ingeruild voor KZ. Altrau is de eerste stad die we tegen komen. De weg er naar toe is 280 kilometer. Wegdek is erbarmelijk slecht. We hebben ruim twee dagen nodig om deze afstand te overbruggen. "Potholes ohne Ende" zou een in Duitsland geboren Engelsman zeggen. Deze weg moet naar de hel voeren, kan haast niet anders.

Auto heeft het zwaar te verduren. Alles kraakt en piept, ondanks dat we zeer aangepast rijden. Halfweg stoppen we voor de nacht (niet café Halfweg in Beckum). Wel een pleisterplaats. Moerat is de uitbater. Hut van niks, maar wel gezellig mannetje. Samen met zijn Oezbeekse vrouw hier neergestreken. Wat zoek je hier! Krijgen koffie en koekjes. Hoeven niets te betalen (vinden wij Hollanders altijd weer prettig). Zijn  gast en dan betaal je niet. Vindt het prachtig mensen van zo ver te mogen ontmoeten. Vullen watertank bij uit de regenput. Krijgen 30 liter. Dan is het op met de weggevertjes. We voegen voor de veiligheid Micropur toe zodat het water drinkbaar is. Zonder schade bereiken we Altrau.

Ik denk dat als je hier een bakblik met cake meel buiten zet, je in de kortst mogelijke tijd een cake zo gaar hebt als boter (Tip voor Maria). Lucca heeft het met dit type weer best wel zwaar (denken wij). Wist niet dat zij zo'n lange tong had. Hijgt er wat af. Vandaag moet er van alles worden geregeld. Geld wisselen (pinnen is hier nog niet echt doorgevoerd), auto verzekeren, simcards kopen en natuurlijk weer boodschappen doen. Lukt alles met elkaar redelijk snel. Mensen zijn erg behulpzaam als je ze wat vraagt.

We hebben regelmatig contact met Kazaggen. Zijn wat vrijer in de omgang en vinden het leuk om even met je een praatje te maken. Als je zegt dat je toerist bent vallen ze bijna stijl achterover. Vinden ze heel interessant.

In de stad Ursk weten we via mijn i-Overlander App een wasserij op te duikelen. Daar storten we 7 kilo vuile was op de tafel en Moeder de wasvrouw zegt dat we morgen tegen 16.00 uur de was schoon en gestreken weer op kunnen halen. Wij rijden de stad in noordelijke richting uit en gaan naar een Truckerstop. Auto uitmesten, douchen (lang en warm) en hapje eten in het restaurantje. Daar raken we weer in gesprek met een Kazag. Menu kaart onleesbaar maar daar worden we weer goed bij ondersteund. "Horsemeat" wordt aanbevolen, maar we weten dat omgedraaid te krijgen naar "cowmeat". Frieten er bij en natuurlijk een bakje gezonde salade. Twee potten bier om alles weg gespoeld te krijgen. Dan afrekenen (6500 Tenge; zoek maar op hoeveel dat is, als je het zo nodig moet weten). Tanken (0,40 Euro per liter) en een plek zoeken voor de nacht. 

Volgende dag halen we onze was op. Dan gaat we weer een eindje op stap. Eindeloos is de vlakte. Passeren de nodige olievelden in het steppelandschap. Land is rijk aan gas, olie en veel, veel mineralen. Weg is nu van betere kwaliteit. M32, de nieuwe zijderoute. Karavanen zijn nu klonten vrachtwagens die de afstanden tussen de steden afleggen. Dan ook weer een uur dat je niets en niemand tegen komt. Zo af en toe een bocht in de weg. Blijft overigens wel goed opletten. Er zijn stukken waar grote gaten in het wegdek zitten. 

Onderweg bij een bandenservice twee wielen opnieuw laten uitbalanceren. Lood was er af en dat levert vroegtijdige slijtage aan de bandjes op. Kunnen we niet hebben. Reservewiel achterop de auto zit beweging in. Hoort niet. Vraag de monteur de band te verwijderen, want de bouten zitten voldoende vast. Blijkt dat de stalen steun volledig is doorgescheurd. Had erger kunnen aflopen. Band nu maar in de auto (gebruiken we nu als hoofdkussen; "schept een band" zullen we maar zeggen). Onderweg de steun maar laten maken of vervangen. Overigens heb je hier op elke hoek van de straat een bandenservice of iets wat er op lijkt. Heel kleinschalig van opzet. Handelen ook in banden, allemaal gebruikt. Hier rijden ze banden op tot dat alleen het ventiel nog over is, zo lijkt het wel.

Parkeren gisteren onze auto nabij het Aralmeer, of wat er nog van over is. Ecologische ramp van de vorige eeuw. 80.000 Ha water is gekrompen tot een kleine 15.0009 Ha.  De verdwenen watermassa is 90%. Allemaal opgebruikt door de Russische Plan-economen voor de teelt van katoen. Niet meer te herstellen. Er verdwijnt nog steeds meer water dan dat er bij komt. Klimaat is tot in de verre omtrek in Centraal Azië aan het veranderen. Lucca heeft daar geen weet van en gaat heerlijk kopje onder en vermaakt zich prima met deze grote waterbak.

Voor we een mooi plekje hadden gevonden rijden we ons tot aan de assen vast in de zachte bodem. Zijn van die dingen die gebeuren maar die je niet wenst. Uiteindelijk weten we een jongen te vinden die een paar vriendjes belt. Na een uurtje staan we weer op vaste bodem. Een Kamaz vrachtwagentje heeft de klus geklaard. Voor de rest gaat het ons verry goed.