Etappe 10

Als we op Bishkek afstormen is een uitstapje naar Balasagun haast een must! Daar staat de voor de Kirgiezen belangrijke "Burana". Is een minaret van ca 26 hoog en geldt als het symbool voor deze voormalige hoofdstad in de oudheid.  Minaret was voor enkele jaren nog een keer zo hoog, Nee, is niet door de hitte gesmolten maar een aardbeving mag verantwoordelijk worden gehouden voor deze halvering. Een bezoekje waard. Ook nu zijn wij rondom het heetst van de dag als echte Hollanders er op uitgetrokken om deze bezienswaardigheid te bezoeken. De toren laat zich van binnenuit beklimmen middels een wenteltrap die in het aardedonker overwonnen dient te worden. Gerty had er wel zin in. Mijn zegen heeft ze, ik nestel me samen met Lucca op een bankje onder een boom en kijk graag toe. Iemand moet toch het overzicht bewaren.

Ook deze nacht staan we weer ergens in een verlaten landschap, hoog in de bergen. Er wordt op de claxon gedrukt. Ik naar buiten; zie geen hand voor ogen en kijk ook nog eens in het licht van twee koplampen van een oude golf (type 1, uit het jaar 0). Staan daar Jet & Jul met niet alleen een muts op!. Zwaaien met de wodkafles en een roestige beker. Spreken "vloeiend" Italiaans. Ik wordt met Amigo aangesproken, en daarmee is hun Italiaanse woordenschat ook meteen opgebruikt. De rest van het gesprek gaat in "handen- en voetentaal" voor gevorderden. 

Ik sta wat te "klappertanden" in de frisse nachtkou (en niet uit angst !!). Jet of Jul trekt z'n lange schapenleren jas uit (gevoerd met geitenwol) en slaat deze over mijn schouders. Zit mij als gegoten. Eerste wat ik doe (typisch Hollands?) is direct in de jaszakken voelen. Links zit een stuk doek met wagenvet en een dopsleutel, rechts tref ik een zakmes en, zo te voelen, een zo juist nog gebruikte zakdoek aan. Of ik wil of niet, maar een wodkaatje moet ik met de vriendelijke, zei het ongenode gasten drinken. Nou, vooruit dan maar, omdat het moet!. De ferme slok heeft het effect van een zakje vol "fishermensfriend" op mijn ogen, maar ach wat maakt het uit het is toch donker. Wordt er een grote plastic fles met paardenmelk op de motorkap gezet en zal er ook nog een schaaltje van deze troep in mijn tot nu toe bacterievrije lichaampje moeten verdwijnen. Dat weet ik gelukkig te voorkomen. Na een kwartiertje gaat de jas weer terug naar z'n eigenaar en valt mij een dikke knuffel te beurt. De fles met paardenmelk wordt mij als geschenk aangeboden en daar sta je dan...….

Bishkek is een echte grote stad met alles er op en er aan. Naar schatting wonen hier zo'n 2 miljoen mensen. We parkeren voor een Hotel met restaurant. Lekker onder een paar grote loofbomen. Zijn van die plekken die door reizigers met eigen vervoer aan elkaar worden doorgegeven. Restaurant heeft uitsluitend een Italiaanse kaart, maar een pizza laten we ons heerlijk smaken. Maar mensen wat is dit een zinderend hete stad. Temperatuur blijft in al dat asfalt en beton hangen, en ook de nachten zijn geen pretje. Maar..... we moeten dragen en niet klagen zoals oma zaliger ons altijd heeft voorgehouden. 

We zijn hier om wat preventief onderhoud aan de bus te laten uitvoeren. Brandstoffilter wisselen; zal wel behoorlijk wat water in zitten. Zo zijn er nog wat van die dingen. Ook nu worden we direct geholpen en moet alles en iedereen voor ons wijken. I love it!. Dan nog even gasfles vullen en heerlijk struinen door een geweldig grote supermarkt die alleen in dit soort grote steden te vinden zijn. Alle schappen wel twee keer langs geweest. Mooi werkje!

De weg van de hoofdstad naar het zuidelijk gelegen Osh is zo'n 650 kilometer lang. Gaat door grandioos berglandschap en kent dus een aantal mooi hoge passen. We doen er zo'n dag of drie over. Genieten geblazen. Dan uiteindelijk bereiken we Osh en zoeken onderdak op de parkeerplaats van een Guesthouse waar we ons gaan voorbereiden op de Pamir-route.  Een grote schoonmaak is nu ook weer hard nodig want we hebben weer veel stof gehapt. Afgelopen week was het zo'n 45 Graden; vandaag is het met 37 Graden een stuk koeler (ja, zo praten de mensen hier). Morgen gaat de thermometer "gelukkig" weer wat omhoog. Gisteravond bij een lokaal restaurantje wezen uit eten. Kregen niet echt een beeld bij wat we voorgeschoteld zouden krijgen en om een "Fata-Organo" te vermijden wordt er gelukkig een jongere van zijn fiets getrokken die de Engelse taal machtig is. Uiteindelijk kwam alles op z'n pootjes terecht en hebben we redelijk gegeten. Morgen gaan we een wat deftiger restaurant opzoeken met een internationale kaart.

Op parkeerplaats treffen we een man die in een aangrenzend pand kantoor houdt. Zoals zo velen is ook hij zeer in ons en de bus geïnteresseerd. Blijkt distributeur te zijn van wodka, wijnen en bier. Nou dat treft. We krijgen een beetje van zijn handelswaar aangeboden en zo lang het maar geen wodka is zegt deze Hollandse jongen geen nee!