Evora 2

8-5: Als ik nu aan ons Blog begin te werken, zijn alweer een beetje veel opgeschoven naar het noorden van Spanje. Prachtige rit vandaag, maar daarover later wat meer.

Tja, dus eerst op 5 mei even de gasflesjes laten vullen. Eigenlijk een rare dag om dat te doen. De geschiedenis zit je wat dat betreft af en toe een beetje in de weg, of is het gewoon ouderdom en is het af en toe lastig om alle stukjes van het leven ordentelijk te managen? Ik weet het niet en het kan me ook geen moer schelen (het zal de vlucht vooruit wel zijn!).

Op zondag nog maar even terug naar Evora. Ofschoon deze stad ook een kathedraal heeft die meer dan de moeite van het bezoeken waard is, kiezen wij voor de Heilige Franciscus Kerk. Feitelijk een kloosterkerk die aan de buitenkant niet echt uitnodigt tot een bezoek. We weten uit een boekje dat de binnenkant echter een geheel ander beeld laat zien en naast het hoofdaltaar een tiental "zijaltaren" heeft waarvan de ene nog mooier moet zijn dan de ander. Er is echter een dienst gaande; een grote groep pelgrims (groep Darwin) doet op haar route deze kerk aan en de dienst wordt aan hun ingevingen opgedragen (klinkt wel een beetje vroom, toch?). Daar wil ik niet op z'n toeristisch doorheen banjeren om een paar foto's te schieten.

Nou, dan maar eerst naar de aangrenzende "Capela dos Ossos"". Vrij vertaald kom ik uit op: "De kapel van de beenderen", niet meer en niet minder. Franciscaner monniken hebben vele jaren achtereen de beenderen van overledenen systematisch in deze kapel opgestapeld; soort bij soort zo te zien en ook de schedels zijn niet ongemoeid gelaten. Beetje macaber, maar aan de andere kant heeft het ook wel wat.

Navraag leert dat dit in de 16e en 17e eeuw niet geheel ongebruikelijk was en meer werd gedaan. Nou bij ons niet zou ik zo zeggen. Het doel was voor de kloosterlingen een optische bewustwording te creëren over de vergankelijkheid van het aardse even. Zowel de wanden als ook de pilaren in de kapel zijn met duizenden menselijke beenderen en schedels bedekt. De kapel had een meditatieve bestemming.

Ik zou zo zeggen: "Bekiek oe de plaatjes en denk d'er van waij denk'n wilt". Mij treft geen blaam, ik ben slechts de boodschapper van dit fenomeen. 

Oh, ja. Bijna vergeten te vermelden. Boven de ingang van de kapel is de spreuk aangebracht: "NOS OSSOS QVE AQVI ESTAMOS PELOS VSSOS ESPERAMOS". ​Da's Latijn en niet iedereen van jullie heeft dat de afgelopen jaren goed bijgehouden. Ik ben niet te beroerd de vertaling derhalve er bij te leveren: "ONZE VERZAMELDE BEENDEREN WACHTEN ALLEEN NOG OP DE UWE". 

Dan reizen we weer verder met de zon hoog aan de hemel ee echt zomerse temperaturen. Bij Berganea (of zoiets) de Spaanse grens gepasseerd. Slingerend over smalle, edoch skitterende wegen rijden we een mooie route met veel mooie kijkjes (zowel links als rechts van de weg). In Puebla Sanahria (wie kent dat niet) zetten we de bus stil aan de oever van de Rio Tera met uitzicht op de oude stad met een mooi kasteel (N42.052719 W6.630240).

Onze Luca heeft vannacht al zijn eten uitgekotst en dat leverde ons nog een lekker karweitje op zo midden in de nacht.

Vandaag richting Picos de Europa, Vinden uiteindelijk een plek voor de nacht aan een stuwmeer, nabij het dorp Rano. Dit gebied is een aaneenschakeling van Nationale parken en de rit hier naartoe was adembenemend. Smalle wegen, geen verkeer, steile hellingen en prachtige vergezichten. Hier brengen veel, veel Spanjaarden hun zomervakantie door, weten we uit het verleden.

In dit dorpje is nu nog niets te doen. "Restaurante Tanis"  is echter open. De eigenaar is van Barcelona en woont nu 5 jaar in dit afgelegen maar fraaie oord en zal vanavond voor ons een voortreffelijke maaltijd op tafel zetten. We zijn benieuwd en mocht het tegenvallen dan zijn jullie de eersten die dat zullen horen.