Etappe 9

Inmiddels in Bishkek aanbeland. Afgelopen dagen weinig verbinding gehad met datanetwerken. Alleen onze trouwe satelliettelefoon had bereik. We konden KZ met een gerust hart verlaten; voor ons gevoel ongeveer alle Kasachen de hand geschud. Mochten we toch nog iemand zijn vergeten dan kunnen we dat bij de 2e entree nog goedmaken. 

Grenspassage van KZ naar KG was een fluitje van een cent. Kleine grenspost bereikbaar via een dirtyroad, dat alleen in de zomermaanden open is. Vriendelijk en zeer behulpzame ambtenaren. Aan de KG kant was het nog het simpelst geregeld. We ploeteren de eerste kilometers voort over keien, graffel en ribbels. Er zijn stukken bij waar je wel 150 km/p.u kunt rijden; maar ja dat zijn stukjes van zo'n 50 meter lang dus dat is alleen maar theorie.

Guesthouse Riversite in Karakol; daar moeten we zijn. Ingeplande tussenstop en een trefpunt van Azië-gangers, overwegend backpackers. Tijd voor onderhoud aan mens en materieel. Wasjes laten doen, voorraden aanvullen en wat zo al niet meer. Ook zullen we hier de wat luxere voorraad (koffie) aan kunnen vullen. Voor de rest wat praktische internet-zaken regelen (rekeningen betalen, Visa Tadsjikistan afronden, etc.). We hebben een paar bijzonder gezellige ontmoetingen. Allereerst met een Canadees stel (uit Kanada!). Rijden in een Mercedes bus met Euro6 motor. Nou het laat zich raden: Technische problemen door de slechte diesel onderweg. We kennen ze maar al te goed. Dan een Nederlands koppel waar we een paar keer zeer gezellig mee zijn wezen tafelen. Ervaren "Overlanders", dus veel praktische info opgeslurpt. Hebben de Pamir-route al achter zich en rijden min of meer in tegenovergestelde richting. 

Karakol is voor Kirgische begrippen een toeristisch bolwerk. Ligt dichtbij het enorme Issuk-Kul meer en aan de voet van schitterende bergen om te wandelen en te skiën. Voorzieningen voor buitenlanders zijn dus redelijk georganiseerd. Hier kunnen we met onze bankpasjes de portemonnee weer voltanken. Moet geen probleem zijn want gisteren is de AOW weer binnengestroomd! 

In de stad de Bazar bezocht. Honderden kleine winkeltjes, stug op elkaar gepakt. Ieder winkeltje is ondergebracht in een zeecontainer. Zo is een Bazar hier een stalen-bolwerk van afgedankte containers. Op de Bazar is zo ongeveer alles "made in China". Bezoeken ook nog effen de Dunga-moskee. Doen we met de taxi. Helaas stappen we bij een totaal andere moskee uit. Dan maar te voet verder naar het juiste complex. Bijzonder aan de moskee is de Boeddhistische  vormgeving. Zeker de moeite van een korte bezichtiging waard. Daarna zoeken we snel ons busje in de schaduw van het Guesthouse op. In Karakol is het warm vandaag, maar dat is het in Nederland ook geloof ik.

Zondag 21/7 breken we weer op. "De show must go on". De bedoeling is nog een grote ronde door KG te maken. Passeren het grote meer langs de zuidkant, waar het aanmerkelijk minder toeristisch is. Lunchen aan de oever zodat Lucca nog even een frisse duik kan nemen. Voor de rest laten we deze bak met water voor wat het is. 

We rijden in een pal zuidelijke richting. Tash-Rabat, op een steenworp afstand van de Chinese grens, is ons doel. We zullen dezelfde weg weer terug moeten maar dat is in dit magnifieke landschap zeker geen straf. In een klein dorpje staat een politieman pontificaal midden op straat en gebaard ons te stoppen. De diender wenst onze papieren te zien, nou daar heb ik geen bezwaar tegen. Dan maakt meneer agent ons duidelijk dat we te hard hebben gereden. Bij de zebra mag je maar 40 rijden en hij en zijn Compaan hebben ons op 50 geklokt! Dus uitstappen en even afrekenen. Het raampje van de witte Lada doet dienst als loket. Zo'n 5000 Som is de prijs voor dit vergrijp. Ik vraag natuurlijk om een betaalbewijs. Dan komt voorstel 2: met kwitantie is de prijs 5000, maar zonder is 3000 SOM genoeg. Nou, dan staat in mij de echte Hollander op en betaal ik het laagste bedrag.

Later deze dag worden we nogmaals aangehouden. Algehele verkeerscontrole. We hebben geen 2e kenteken op onze auto. Hier rijden alle busjes en vrachtwagens niet alleen met een "normale nummerplaat" maar is de achterzijde ook voorzien van grote stickers met het zelfde nummer als de nummerplaat. Dus weer ff schokken! Edoch zijn wij niet van plan het hele politiekorps van KG te voorzien van vakantiegeld. Ik maak heftig bezwaar en daar hadden de beide bromsnorren waarschijnlijk niet op gerekend. Snel geven ze de papieren terug en gaan er op volle snelheid van door (voor zover een Lada dat dan kan).

Nog wat boodschapjes onderweg. Op verzoek van Gerty ook een pak Wc-papier ingeslagen. Op zich niet zo'n boeiend thema, ware het niet dat later blijkt dat dit product waarschijnlijk nog in de kinderschoenen staat van zijn ontwikkeling. Het heeft meer weg van een combinatie van crêpepapier en een ouderwets schuurmiddel. Wanneer je thuis dit aan je gasten "onderschoteld" maak je je schuldig aan een vorm van mishandeling. Gelukkig nog maar 11 rolletjes te gaan! 

De weg naar het zuiden is kwalitatief uitzonderlijk goed. Deze moderne zijderoute is aangelegd en betaald door Peking. Feestje om op te rijden tot dat we de afslag nemen naar Tash-Rabat. De laatste 15 kilometer stuiteren we weer lekker over de piste. In feite is het dorp niet veel meer dan een handvol Jurts en een gerestaureerd bouwwerk dat vroeger dienst deed als halte plaats voor de karavanen. Het complex ligt op een hoogte van zo'n 3000 meter (lekker slapen dus vannacht). Mooie ambiance; rondom allemaal bergen met vele uiteenlopende kleurscharkeringen. Highlight zou ik zeggen. 

Dan weer terug. Onderweg horen we dat bij het San-Köl-meer de "National Horse-games" zullen plaats vinden. Vooraf hadden we besloten dit meer zeker niet aan te doen vanwege de slechte pistes die er naar toe gaan. We komen terug op dat besluit omdat we erg nieuwsgierig zijn naar dit (lokale) festival. Twee keer zo'n slordige 75 km piste is dan de prijs. De route is te doen; veel losliggende stenen, veel gruis, veel gaten en nog meer geulen die ons laten weten dat het hier niet altijd droog en zonnig is. Het decor waar we ons door heen worstelen is waanzinnig mooi. Bijna met geen woord te beschrijven! Dan komt de extra bonus: 33 haarspeldbochten die allemaal single-track zijn. Stijgingspercentage tussen de 12 en 18 procent. Ga er maar aan staan. Gerty stuurt de 3500 kilo bedreven naar boven; petje af!

Op de dag van het festival komen we net na de "openingsceremonie" aan. Kopen netjes onze tickets en deze blijken inclusief de lunch en het avondbal te zijn. Feestje is leuk opgezet, kneuterig maar alles klopt. De ongeveer 200 toeschouwers zijn voor het merendeel toeristen die hier in Jurts logeren, of net als wij "overlanders". Hoogtepunt zijn 's-middags de "horsegames Kuz-Kuumai". Het lijkt een soort Rugby te paard, waar een geit, die zojuist onthoofd is, fungeert als Rugby-bal. Het gaat er ruig aan toe, maar dat past wel bij dit land. Niet bepaald ons feestje, maar nu we er toch zijn ……… Het festival wordt afgesloten met traditionele zang en dans; een soort tiroleravond waarvan wij dan weer de liedjes niet kennen. Dan volgt een koude nacht. Terug rijden we een andere piste naar de hoofdweg.