Etappe 8

Alweer een weekje of 8 onderweg. Tijd vliegt voorbij. Het gaat ons goed, Lucca heeft er voor zover we kunnen nagaan ook nog steeds lol aan en "last but nat least" de motor van ons busje sputtert nog steeds niet tegen. De technische jongens van Fasttech hebben goed werk geleverd. Volgens onze planning lopen we zo'n 3 weken achter. Maar planning is maar planning. Er is onderweg veel te zien en hebben ook niet veel zin om altijd maar te rijden. We hebben tijd zat!

Kazachen zijn een vriendelijk volkje. Sleuren ook al een hele geschiedenis met zich mee. In het Stalin-tijdperk is zo'n beetje de helft van de Kazachen verdwenen. Later werden veel dissidenten uit heel Rusland hierheen verbannen en het is aan de Kazachen te danken dat velen het hebben overleefd. Vriendelijk volk dus; iedereen is wel "in" voor een kort praatje en het schudden van handjes en altijd maar weer die vraag waar je vandaan komt. Vinden ze machtig interessant.

Vanuit Almaty maken we nog een fiks rondje Zuid-Oost Kazachstan. Dit is het dichtst bevolkte deel van het land. De voormalige hoofdstad heeft alles wat een grote stad zou moeten hebben in de aanbieding en er is in de hele omgeving veel onbeschrijflijk mooie natuur te genieten. Paar bestemmingen staan nog op ons lijstje.

Eerst het NP Altyn Emel. Zo'n 5000 ha groot en het heeft 2 hoogtepunten te bieden. Allereerst bezoeken we het "zingende duin". Een 180 meter hoge bult fijn zand dat bij een bepaalde wind wordt opgewaaid en een monotoon laag brommend geluid maakt. Als dat zingen is dan lust ik er ook nog wel een paar! Wel indrukwekkend. Voor dat je het park in mag moet je je eerst melden bij het "service office", waar ik in eerste instantie niemand aantref. Ben door het gebouw, dat tevens dienst doet als een regiokantoor van de overheid, gestruind en heb op de 1ste etage lukraak een kantoordeur opengetrokken. Heerlijk: zit er bij het raam een ambtenaar te snurken boven zijn bureau. Typerender kan het haast niet! Mannetje schrikt wakker, maar helpt mij wel richting het goede deurtje.

Voor drie dagen een ticket gekocht, inclusief een permit voor 2 overnachtingen in het park. De wegen in het park zijn waardeloos en heten zoals alles hier "pistes". In mijn beschrijving heten ze dirty-roads. De afstand naar de zandduinen is 50 km en daar hebben we 3/4 dag voor nodig. De zon brand op de auto en binnen in is het een bakoven. Het lijkt wel of ze met verfbranders vlak boven je hoofd aan het werk zijn. Dan de weg voor een groot deel ook weer terug en bij een rancher-post brengen we de nacht door. 

Tweede hoogtepunt zijn de rode- en witte bergen. Voor deze bestemming staan 4 tot 6 rij-uren, afhankelijk van de conditie van de piste. Kan nu wel zeggen dat ik die "wasborden" haat als de hel. Alles maar dan ook alles in, aan en op de auto trilt als een gek. Oorverdovend kabaal en ik kan zelfs mijn sokken horen rammelen, nou dan weet je het wel. We kruipen langzaam door het landschap richting ons doel. Proberen de grootste gaten en geulen zo veel mogelijk te mijden. Met alleen aandrijving op de voorwielen is het hier niet te doen. We hebben meer dan de volle rij-tijd nodig maar de beloning is super de super! Vooral de witte bergen zijn adembenemend. Kleur hebben ze te danken aan het hoge gipsgehalte. Ook de canyon is mooi en nodigt uit voor een fikse wandeling, wat we natuurlijk ook doen. Midden in dit "sprookje" brengen we de tweede nacht door. 

Zharkent ligt zo'n 20 km van de Chinese grens en is voorlopig de laatste grotere stad die we aan doen. Zoeken voor de nacht een plekje naast een hotel met restaurant. Hier is Wifi en een goede menukaart. Het eten is buiten Almaty niet om over naar huis te schrijven. Vaak krijg je niet wat je zou willen en in de meeste gevallen staan er wel 40 gerechten op de kaart maar is er maar 1 gerecht leverbaar (Plov; rijst met stukjes vlees en doordrenkt van de olie). Nu is het anders. We bestellen gebakken forel, gebakken zalm en kaviaar. Prima de luxe! Lekker pintje er bij. Jammie, jammie!

Dan gaat de trein verder. Krijgen nu ook weer wat bergwegen voor de kiezen. Tegen de avond verlaten we de verharde weg en kruipen een zandweg op. Zijn op zoek naar een plek voor de nacht. Die te vinden is niet zo moeilijk. Eindeloze vergezichten, dus een mooi plekje voor de nacht. We kijken 's-avonds naar een aflevering van "Line of Duty", lekker spannend. Tuurlijk ook een bak chips op schoot. Genieten geblazen. Tegen 23.00 uur wordt er hard op de bus gebonsd. Wij kijken elkaar aan zo in de trant van "verwacht jij bezoek?". Dus naar buiten (Kalasjnikov in de aanslag). Sta ik oog in oog met een dronken gup, die op weg is naar weet ik veel. Twee wodka flessen achter de broeksriem; "of ik ook een slokje wil". Nee, dank u; vriendelijk aangeboden. Heb een slordig half uurtje nodig om deze gup richting horizon te laten opkrassen. Mannetje wilde nog wel even twee glazen water hebben om z'n keel te blussen en na een dikke knuffel verdwijnt de ongenode gast de bergen in.

Een paar dagen later stranden we in Kegen; typisch zo'n dorpje met een regionale functie. Winkeltjes, kleine Bazar, tankstationnetjes en natuurlijk allerlei werkplaatsjes. Na een dagelijkse inspectie had ik geconstateerd dat de bladveren onderling van elkaar wat waren verschoven. Lopen bij zo'n autowerkplaats binnen en worden direct geholpen. In feite: iedereen aan de kant, alle klussen uit je vingers laten vallen en eerst deze Nederlanders voorthelpen. Ik hou wel een beetje van apartheid (excuus). Veel respect voor deze monteurs, eerlijk is eerlijk. Van die jongens die alles kunnen en met weinig gereedschap alles voor elkaar krijgen. Improviseren er wat op los. Na een 3/4 uurtje is alles weer zo als het moet zijn. Dan nog even gasfles vullen. Krijg maar 10 liter gas, waar ik geen genoegen mee neem. Op de fles staat 11.5 KG en daar wordt naar verwezen. Dan maar even een bijlesje geven. Na veel gepraat en geschrijf heb ik de dame in kwestie er van kunnen overtuigen dat er verschil is in Ltr's en KG's, en van het feit dat het SG ook nog eens een rol speelt. Ze propt nog eens 8 liter gas in onze gasfles.

Dan op naar één van de mooiste overnachtingsplekken ooit: op een hoogvlakte aan de oever van het zoutmeer Tuzköl.  We kijken uit over het meer en het daarachter liggende bergmassief Tien-Schan. We hebben geluk. Het is super, super helder vandaag. Verderop ligt op een afstand van 90 km de berg Khan Tengri (Heerser der Geesten). Deze piramide-vormige berg met een hoogte van 7010 meter is vanaf hier op een dag als vandaag haarscherp waarneembaar. Staan we hier ook nog eens in ons uppie. 

Later op de middag komen er twee Kazachen aangereden in hun Landcruiser en vragen ons of ze hier ergens hun tentje voor de nacht op mogen zetten. Wie zijn wij om daar iets over te zeggen. Plek zat. Nadat ze zijn ingekwartierd komen ze ons "Kurt" brengen. Schijnt typisch Kasachs te zijn, zal allemaal wel. In tegenstelling tot Gerty ben ik altijd een beetje sceptisch. We krijgen uitleg en het blijkt gemaakt te zijn van ingedikte en gedroogde paardenmelk. Hadden de mannen onderweg bij een herder gekocht. Het lijkt op een beetje grote zetpil, is wit van kleur maar pas op: alleen voor oraal gebruik. Ik denk dat als je er mee op Schiphol rondloopt je minstens wat uit te leggen hebt. 

De Sharyn-canyon moet je gezien hebben, anders ben je niet in Kazachstan geweest. De rivier heeft door de eeuwen heen een 150 kilometer lange canyon uitgeslepen. Op sommige plekken wel 350 meter diep. We staan hier twee nachten; letterlijk boven aan de rand van de canyon. Mooi. Natuurlijk een wandeling door de canyon gemaakt. Eén van de bekendste attracties van Kazachstan. Vandaag is het zondag en ook is het nog eens zomervakantie; we zijn wel 50 mensen tegen gekomen.

Dan trekken we langzaam verder richting grens met Kyrgistan.  Het is 17 juli en ons eerste doel is Karakol, waar we naar een Guesthouse gaan. Grote schoonmaak van goed en materieel. Ook denken we daar reizigers te ontmoeten waar we info mee kunnen delen. Er staan ons nog een paar pittige trajecten te wachten.