Etappe 7

Eindelijk weer WiFi waar we wat mee kunnen. Dat was 2 jaar geleden in Rusland wel wat beter georganiseerd.

Vanuit Aktyrau zijn we feitelijk pal in noordelijke richting gereden om vervolgens diagonaal naar het zuiden te tuffen. Grote omweg, zeker waar, maar we kiezen nu ook een beetje de wat betere wegen uit. Afstanden zijn hier enorm. Van Oral naar Shymkent is altijd nog een slordige 1600 kilometer, en dan nog zo'n 1000 km naar Almaty.

Stad Baygonur staat op bijna geen enkele landkaart. Mag je met de auto ook niet naar binnen. Is Russische enclave. Volk dat werkzaam is op de Lanceerbasis Kosmodrom. Zo'n 6700 Ha dat door de Russen wordt gehuurd tegen een vriendenprijsje, tenminste dat mag ik hopen voor Poetin. Vanaf grote afstand zagen we een lancering. Vanuit de auto kun je een deel van het complex, waarschijnlijk het radarcentrum goed zien liggen. Heeft toch wel iets speciaals. Je kunt daar tegenwoordig ook op excursie, maar dan moet je wel een slordige 700 Euro's aftikken; wel inclusief een hapje en een drankje!  Voor de echte liefhebber dus.

Landschap is zo af en toe aan verandering onderhevig. Wij zijn de steppen en de woestijn wel een beetje zat. Komen nu ook langs wat meer dorpjes en kleine stadjes. Dorpjes waar de wind het fijne zand door de straten jaagt en de mensen overdag alleen naar buiten gaan als dat nodig is. Ook weer wat meer akkers.

Op een Truckstop tanken we wat water bij. Daar heerst altijd een hoop dynamiek. Zijn echt van die pleisterplaatsen in de woestenij waar zo ongeveer iedereen wel even stopt. Banden service, douches, eten, rusten, sleutelen, van alles aan de hand. We treffen daar een Italiaan die met zijn Landrover in z'n uppie onderweg is naar Australië. Gaat er maar aan staan! Ook spreken we een frans echtpaar, tenminste daar gaan we vanuit. Rijden de rit in exact de omgekeerde richting maar wel in een exact zelfde auto. Hebben al de nodige schade opgelopen en waarschuwen voor de barre omstandigheden in Tadzjikistan en Oezbekistan. Voor de rest nog weinig reizigers uit Europa gezien.

Buiten is het heet. Gelukkig niet benauwd. Temperatuur passeert regelmatig de 40 graden met uitschieters naar 43, 44. Leukste activiteit die ik me kan voorstellen en die ook nauwelijks geld kost, is rondjes rijden in je eigen koelkast op wielen.

We doorkruisen de vlakte van Syrdarja, vernoemd naar een grote rivier die er door heen stroomt. Is de levensader voor een belangrijk deel van Centraal-Azië en heeft een lengte van 3200 km. Maar ook deze waterpartij is in het recente verleden door de Russische planners volledig om zeep geholpen. Eens een woest stromende mega rivier, nu een traag stromend water. Het niveau is met meer dan de helft afgenomen en het is de vraag of deze rivier overlevingskansen heeft. Centraal Azië voert wat watermanagement betreft een gezamenlijk beleid.

We naderen de bergen. Zijn blij met deze veranderingen om ons heen. We koersen af op de stad Almaty, ofschoon dat nog wel een eindje rijden is. We stallen onze woonwagen vanavond onder een paar loofbomen. We waren bijna vergeten dat die dingen nog bestonden. Brengt heerlijke verkoeling voor de nacht. 

We maken ook nog een tweetal culturele uitstapjes. Typisch van die Hollanders, die op het heetst van de dag er op uit trekken. Hoedje op, kniekousjes aan en sandaaltjes aan de hoefjes. Natuurlijk factor 24 op de armpjes gesmeerd. We verlaten onze koelmachine op wielen en werken ons via het hitteschild naar buiten. We bekijken wat oude meuk, die het predicaat museum een beetje onwaardig zijn. Met veel bombarie in de boekjes aangekondigd.  Excursie twee, de oude stad "Sauran", is dan nog de meeste moeite waard. Na een uurtje is het weer de hoogste tijd om je zelf op te sluiten in het koelvak.

De dinsdag tuft ons busje weer vrolijk verder. De motor zoemt : "de paden op, de lanen in" en heeft nog steeds geen last van de slechte diesel. We plannen een kleine omweg (2 x 90 kilometer = 1 dag rijden) naar de stad Qaratau.  Een gebied waar veel rotsschilderingen te zien zouden zijn. Altijd voorzichtig zijn hier, je weet nooit wat je te zien krijgt. En: inderdaad niets gevonden. Wel een leuke ontmoeting met een grote familie, samen gepakt in een tweetal auto's die ons min of meer tot stoppen hebben gedwongen. Al die ontmoetingen, en daar hebben we er al tientallen van achter de rug, beginnen met "weer doe joe kom vrom". Geweldig. Gaat vaak gepaard met veel gelach en veel. veel foto's. 

Voor de nacht slaan we vanaf de M3 een zandweg is. Komen uit bij een verlaten steenfabriek. Toch maar even kijken of er niet toevallig nog iemand aanwezig is, je weet maar nooit. Bij een voormalig kantoortje tref ik een man aan, waarschijnlijk de "complex-beheerder", maar ik denk maar iemand "zonder vaste woon en verblijfplaats". Ik tref hem achter de het gebouwtje, nadat ik al door zijn "woonkamer" en annex "keuken" ben gestiefeld. Hij vindt alles goed begrijp ik uit zijn gebaren en wijst naar de hemel en verteld nog het nodige. Ik reageer daarop met: Ja"hoor, ik ben door de hemel gezonden". Daarmee is voorlopig de kous af. Later breekt er een behoorlijk onweer los en begrijp ik wat zijn vingerwijzing heeft betekent.

In een klein dorpswinkeltje, waarvan je aan de voorkant amper kunt zien dat het überhaupt een winkel is, doen we nog even een paar boodschappen. Altijd weer een feestje. Drie oude dames achter de toonbank. Ze lijken wel weggeplukt uit de oude prentenboekjes van de Gruyter. Nou de oudjes onder ons weten dan wel wat ik bedoel. Heerlijke ambiance. Dames hebben hun jasschortjes voor, allemaal een knoetje in het haar, ook alle drie steunkousen dragend en twee van de drie hebben enkele grote haren op het puntje van de neus. Nummer drie heeft een geinig snorretje. Het duurt niet lang of ook ik sta achter de toonbank en mag alles pakken en aanraken wat maar nodig is om mij aan de nodige spullen te helpen. Afrekenen met ondersteuning van een soort telraam. Ik snap nou de betekenis van "winkeldochters"!

Onderweg nog wat fruit ingeslagen. Langs de kant van de weg wordt inmiddels weer van alles aangeboden. Het worden appels en abrikozen. Louis schrikt zich het apenzuur als mijn tanden zich vastzetten in een appel. Hij en zijn gezin "Appelworm" blijken gehuisvest te zijn in dit stuk fruit. Puur natuur, onbespoten, goed voor het milieu! Het zal allemaal wel, maar in dit soort avonturen ben ik niet geïnteresseerd. Meer dan de helft van het fruit wordt dan door het voor deze gelegenheid geopende portierraam geretourneerd aan moedertje natuur.

Hoe het heet weet ik niet meer precies. We parkeren onze auto op een terreintje waar prehistorische rotstekeningen te zien zijn. We doen nog maar weer eens een poging in culturele zin wat op te snuiven. We hebben geluk. Enkele honderden, goed bewaard gebleven tekeningen zijn meer dan de moeite van deze uitstap waard. 

Dan naderen we de stad Almaty; het vroegere Alma Ata, bij de schaatsliefhebbers onder ons zeker een bekende naam. Mooi gelegen, op een hoogte van zo'n 1600 meter en dan ook nog vlak bij de grootste stad van Kazachstan. Wel aan grootschalig onderhoud toe. Op steenworp afstand van het stadion parkeren we voor de nacht. Geinig. Nog wat gewandeld. Druk bezochte plek van de inwoners van deze stad. Hier zoekt men vertier en verkoeling. De stad zelf heeft een mooie naam, de straten zien er schoon uit maar de luchtvervuiling is enorm. Scoort hoog op de lijst met de meeste SMOG ter wereld.