Mongolië 1

5-8 Kyakhta  -  Orkhon

Nu eens geen tijdsgrens passeren maar een landsgrens. De overeenkomst is "factor tijd". Geen Schengenlanden zullen we maar zeggen. Eerst het Russische bastion innemen. Controles, briefjes, stempeltjes, van kastje naar de muur en weer terug. Dan nog de documenten voor Lucca in orde maken en laten afstempelen. Na een uurtje worden we echter ook deze keer uiterst vriendelijk uitgezwaaid. Dan richting Mongoolse grens. Eerst zijn de wielen aan de beurt: Chloorbad; je kunt nooit weten. Dan volgend de bureaucratische handelingen. Weer een circus van briefjes en stempeltjes. Controle voertuig is meer een verhaal van nieuwsgierigheid en de pijnstillers krijgen de meeste aandacht. Willen ze graag hebben. Krijgen ze niet! Dan moeten we voor een bepaald stempeltje (weet niet waar voor) 1 US-dollar betalen. Hebben geen dollars, wel Eurootjes, maar die willen ze niet. Dan leg ik een briefje van 5 Euro op het formicatafeltje en vertel dat dat minimaal 6 dollar waard is. Geaccepteerd (geen wisselgeld natuurlijk). Na 2 uurtjes is alles afgerond en worden we vriendelijk welkom geheten in de Volksrepubliek Mongolië. Overigens beslist geen vervelende mensen, doen wat ze moeten doen dat dan wel. Dan passeren we slagboom 2, maar dan zijn we er nog niet helemaal; de wegenbelasting moet nog worden betaald. Ja, en dat kan alleen in Mongoolse munt. Hebben we nog niet; geen probleem, auto parkeren en loopt U maar even mee naar de zwarte markt iets verder op. Geld gewisseld bij een paar vrolijke dames en met een pak geld onder de arme weer terug naar de belastingdienst. Schulden betaald en .......... een volgende slagboom gaat pas open als we ook de autoverzekering hebben afgesloten. Nou ook dat is weer snel geregeld en met een handdruk wordt de polis bekrachtigt en gaat de laatste hindernis open en ligt daadwerkelijk het "Land van de blauwe luchten" voor ons. Na ongeveer 50 kilometer zetten we de bus aan de oever van een rivier stil en besluiten hier tot morgenochtend te blijven. Rest van de dag is het een komen en gaan van families die met dit warme weer daar bij die Nederlanders gaan badderen. Enkelen komen ook nog even hun nieuwsgierigheid bevredigen. Maar, wel gezellig. Eind van de middag komt er een Mercedes vrachtwagen de weg afgedraaid en komt bij ons staan. Omgebouwde truck tot camper, dertig jaar oud. Duits echtpaar uit Hannover komt even buurten. Hebben zin aan europese babbel. Zijn al meer dan een jaar onderweg, waren al meerdere malen in Mongolië en konden ons nuttige info geven. Later op de avond landt er ook nog een 8-pitter Dodge met Zwitsers kenteken. Jong stel (33) zijn al ruim 2 jaar onderweg en zijn letterlijk de hele wereld met deze bak overgetrokken. Af en toe het spulletje op de boot, maar vooral veel rijdend. Bij volle maan nog lang in de zwoele avondwarmte biertjes gedronken en gebabbeld.

6-8 Orkhon  -  Ulaan Bataar  250 kilometer

We hebben nog maar juist ons ontbijt op of een 2-jarige Genghis Kahn stormt met kromme beentjes op Lucca af en begint haar te knuffelen. De kleine krijger wil daarna met alle geweld in de bus en is niet meer weg te slaan. Uiteindelijk kleine Genghis weer aan zijn juridische ouders overgedragen. Kleine krijgertje woont in een land dat 39 x de oppervlakte heeft van Nederland; ingeklemd tussen het grote Rusland en het grote China. Eén van de hoogst gelegen landen ter wereld (1580 meter) met een extreem landklimaat. Het land van de eeuwige blauwe luchten; 260 dagen zon per jaar. Korte warme/hete zomers. Eind augustus valt vaak alweer de eerste sneeuw. We nemen nog snel afscheid van de Duitse en Zwitserse equipes en rijden op ons dooie akkertje richting Ulaan Bataar. De weg is geasfalteerd maar opletten is noodzakelijk. Grote gaten en in de dorpjes liggen vaak de putdeksels niet op hun plek. Soms is een gat in de weg niet gezien en dat is nadrukkelijk in de bus hoorbaar. Welkom in de Volksrepubliek, sinds 1996 een heuse parlementaire democratie. Een land met een heuse grondwet die vrijheid van godsdienst en meningsuiting garandeert, als ook een vrije pers en een onafhankelijke rechterlijke macht moet waarborgen. Wat wil een burger nog meer. Wel een kwakkelende economie. Mijnbouw is de belangrijkste peiler (steenkool en veel goud). De Agro-industrie is natuurlijk ook van belang, maar men zet de laatste jaren sterk in op toeristische ontwikkeling. Ulaan Bataar is sinds 1990 explosief gegroeid en inmiddels een miljoenenstad. Meer dan 30% van de ruim 3 miljoen inwoners woont in de hoofdstad. De infrastructuur heeft met deze groei geen gelijke tred gehouden, dat zie je aan alles. Het krioelt op straat van de Toyota-Landcruisers en andere (opgelapte) japanners, en dat rijdt al toeterend bumper-aan-bumper over het spaarzame asfalt. Een stad met dus veel gelukzoekers en daarmee benadruk ik de keerzijde van deze stad. Veel krottenwijken. We parkeren min of meer toevallig onze camper op een parkeerplaats bij een kantoorgebouw van de Mongoolse Volkspartij. Krijgen een speciaal plekje toegewezen en ook nog eens 50% korting op het toch al lage tarief. Staan mooi onder een paar boompjes en dat is bij deze temperaturen niet onaardig. Hartje stad ook nog. Vanavond buiten de camperdeur gegeten, niet voordat we nog even een snelle douche hebben genoten. Overal om ons heen zijn restaurantjes. De eerste die we zien is "Red Bull". Blijkt een typisch Aziatisch restaurant te zijn. Ook zo ingericht met veel bamboe en leuke afsluitbare nissen voor families of kleine groepjes. Alles is bezet, maar na even wachten is er een tafeltje voor twee beschikbaar. Menukaart is dit keer in het Engels ondertiteld, en dat maakt het lekker makkelijk. We weten op voorhand wat we te eten krijgen. In Aziatische landen niet onbelangrijk. Alles wat beweegt, kon bewegen of pootjes heeft (behalve tafels en stoelen) kan op de menukaart staan. Dan hebben we het nog niet eens gehad over het "witte voedsel" dat in Mongolië veel aangeboden wordt. Kortom: lekker gegeten, kosten 34.000Togrog.

Trusten allemaal!

7-8  Ulaan Bataar  ( "Rode Held")  0 kilometers

Als tegen 08.00 uur het verkeer weer langzaam op gang komt sluiten wij in dat zelfde tempo aan. Lekker genieten van ons kopje Roodmerk. Dan eerst op weg naar de wasserette. Tijd voor schone lakens en ook de voorraad handdoeken slinkt. Morgen om 17.00 uur klaar. Dan zoeken we ons een weg richting "Gandan Khiid klooster". De "Plaats van volledige vreugde" is het centrum van het Mongoolse boeddhisme. Het zou nog bewoond worden door zo'n 400 monniken waarvan ongeveer 150 hoogbejaard zijn. Het klooster bestaat, naast een hele reeks kleinere gebouwen, uit 4 tempels en een hoofdgebouw. De "Vajradhara" dateert uit 1841 en daar worden ook de belangrijkste ceremonies gehouden. We treffen het en zijn nog op tijd om een deel van zo'n ceremonie mee te maken. Aparte sfeer. Fotograferen niet toegestaan, en als mij daarop wordt gewezen heb ik mijn plaatsjes gelukkig al geschoten. De grootste attractie van dit klooster staat in de "Migiid-tempel": een 28 meter hoog, verguld en met edelstenen versierd beeld. Een replica van het origineel dat door de communisten werd omgesmolten tot kogels. Klooster ligt ingeklemd tussen foeilelijke gebouwen en krottenwijkjes compleet met Gers en kleine houten huisjes, veelal zonder voorzieningen. Ulaan Bataar is alles behalve een historische stad met pittoreske straatjes en oude wijkjes, maar wel een stad met mooie kloosters en kwalitatief goede musea die je een goed beeld geven van de rijke historie en cultuur van Mongolië. De weg vinden in deze stad is niet eenvoudig. Pas sinds enkele jaren hebben een paar belangrijke straten een straatnaambord. Mongolen geven een adres beschrijvend, aan de hand van oriëntatiepunten. Peace Avenue loopt als een slagader door de stad en vormt ook voor ons een belangrijke houvast om de weg te vinden.