Etappe 16

Noordwest Georgië is niet zo toeristisch. Deze regio was lang een gebied waar "andere wetten en regels" golden en buitenstaanders niet bijster welkom waren. Inmiddels zijn we hartelijk welkom. Veel kleine dorpjes en de straten en wegen worden vooral gebruikt door vee, op zoek naar eetbare zaken. Om de haverklap (raar woord eigenlijk) moeten we in de ankers om biggen, kalfjes, kippen of ganzen niet vroegtijdig van hun leven te beroven. 

Er loopt een goede weg naar het dorp Mestia dat boven in de bergen ligt, nabij de Russische grens. De Kaukasus is een bijzonder fraai gebergte en heeft af en toe wel wat weg van de Alpen. Toppen reiken hier tot net boven de 5000 meter, en zijn bedekt met een laagje verse sneeuw. 

We willen graag de weg omhoog, maar als we beginnen te rijden regent het pijpenstelen. We besluiten de rit nog even uit te stellen en parkeren nabij een stuwmeer en wachten op beter weer. Als de volgende dag de regen afneemt en het laatste restje vocht uit de wolken is gelekt komt de zon te voorschijn. 

We beginnen aan de slordige 100 kilometer naar ons doel. De route staat beschreven als één van de mooiste in Georgie en naar later zal blijken klopt dit als een bus. De lucht is helemaal opgeklaard en het lijkt wel of de zon uitbundiger schijnt dan ooit. Genieten dus. Einde van de dag bereiken we Mestia en we parkeren onze bak op de parkeerplaats van het plaatselijke vliegveld. Luchthaven stelt niet veel voor en in twee dagen tijd zien we 1 keer een vliegtuigje landen. Wij staan er mooi rustig en op loopafstand van het dorp waar we 's-avonds lekker hebben gegeten.

Mestia is inmiddels behoorlijk toeristisch en is bekend vanwege z'n tientallen verdedigingstorens, die verspreid in het dorp staan opgesteld. Ooit bedoeld om de veiligheid van haar bewoners te waarborgen. Dat schijnt aardig te zijn gelukt want de meeste torens zijn nog in redelijke staat. 's-Avonds als e.e.a. in het licht is gezet levert dat een sprookjesachtige sfeer op. Doet een heel klein beetje denken aan het Italiaanse San Gimignano, maar daar is alles beter en mooier gerestaureerd.

We maken een wandeling naar één van de gletsjers hier in de omgeving. Aardig klimmetje maar prima te doen. Ook hier is goed te zien dat de klimaatveranderingen grote invloed op de natuur hebben. De werkelijkheid wijkt inmiddels sterk af van de plaatjes van weleer. 

Dan nog effen naar de zwarte zeekust. We zoeken daar een camping op en belanden op "Geocamp". Het geheel heeft meer weg van een padvinderskamp. Alles, inclusief de receptie, speelt zich buiten af. Sanitair is achter een paar plasticzeilen ingericht en zou de naam Latrine kunnen dragen. We kunnen hier in ieder geval de was doen en lekker lang douchen. 

Dan nemen we afscheid van dit land. Zowel Armenië als ook Georgie zijn ons goed bevallen. Vooral Georgie heeft veel te bieden. Is ook wat de (toeristische) infrastructuur betreft haar buurland een paar mijlen voor. Enige smetje: we zijn bestolen van 2,5 kg hondenvoer. De daders zijn nooit gegrepen, maar op enige afstand liggen een vijftal zwerfhonden likkebaardend naar ons te kijken. Tja, had ik de zijklep van de camper maar niet open moeten laten staan. In kringen van het verzekeringswezen zou dat heten: "aanleiding geven tot".

We beslechten de grens naar Turkije. Het is net of je voor een grote schuifdeur staat en als deze wordt geopend je ineens voor de lopende band van Mies Bouwman staat met allemaal luxe spullen voor het uitkiezen. Van eenvoud en armoede naar weelde en rijkdom. Groot contrast; uitpuilende winkels, goede wegen, perfecte bewegwijzering. De koeien zien er weer lekker mollig uit en niet zo nurks en schonkig als in de Stanlanden. Kortom: welkom in de (over) georganiseerde wereld en welkom ook in het paradijs van schepper en prediker Erdogan. 

We zagen een beetje op tegen een reis door Turkije, maar dat blijkt ongegrond. De bakker spreekt je in het Duits aan, heet je van harte welkom en bij de kruidenier spreken ze een beetje Nederlands. Hier en daar valt uit de gesprekken wel op te maken dat het toerisme behoorlijke klappen heeft gehad en de malaise nog niet voorbij is. 

We crossen een beetje kris-kras door het land, althans dat is de bedoeling. Bezoeken de oude prehistorische stad Hattusa. Strijken er neer en ontmoeten min of meer bij toeval de burgemeester van het naastgelegen dorp Bogazkale. Hij verzekert ons dat een bezoekje aan dit complex zeker de moeite waard is. Ik zou zeggen: bekijk de plaatjes maar en beoordeel het zelf. 

We bezoeken de tapijtwinkel van de Coöperatie Arinna, een initiatief van zo'n 280 Koerdische vrouwen. Geen grote maar wel een mooie verzameling tapijten en kleden. Allemaal huisnijverheid. Tuurlijk moeten we thee drinken en tuurlijk mogen we geheel vrijblijvend rond kijken. En dan blijken we ook nog eens gecharmeerd te zijn van een paar wat grotere tapijten. Nou, en dat heeft de "winkeljuffrouw" gelijk in de gaten. Als we dan vragen wat de prijs is zijn de onderhandelingen automatisch begonnen. We doen een tegenbod dat niet wordt geaccepteerd. We besluiten er nog een nachtje over te slapen zoals dat zo mooi heet en beloven morgen terug te komen.

Dus de volgende dag worden de messen weer geslepen en de onderhandelingen voortgezet. De burgemeester is van stal gehaald en moet het schip vlot treken. Abdulla (zo heet iedereen hier als ze geen Ahmet heten) doet nog even uit de doeken hoe belangrijk dit project is voor de leefsituatie van de Koerdische gezinnen. Nou ja, dan worden we natuurlijk wel een beetje week en nog geen 10 minuten later, na nog wat handjeklap, verwisseld het tapijt van eigenaar. Mocht het thuis niet aan de verwachtingen voldoen dan mogen we het binnen 14 dagen na aankoopdatum ruilen. Mooie deal, toch?